*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 847 )
ســوره 11 : هــود ( مـکّــی ـ 123 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 221)
( قسمــت سـوّم )
قـرارگاه بی قـراران
با تبریک سال نو میلادی خدمت هم وطنان مسیحی
جزء دوازد هــم صفحــه 222 آیه6 )
بسم الله الرحمن الرحیم
وَ مَا مِن دَآبَّةٍ فِی الأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللّهِ رِزْقُهَا
وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَ مُسْتَوْدَعَهَا کُلٌّ فِی کِتَابٍ مُّبِینٍ
تفسیـــر لفظـــی :
و هیچ جنبنده اى در زمین نیست مگر [اینکه] روزیش بر عهده خداست ،
و [او] قرارگاه و محل مردنش را مى داند ، همه [اینها] در کتابى روشن [ثبت] است
تفسیر ادبی و عرفانی :
خـــــــــــدا آفریدگار است و روزی گُمــــــار ،
به قدرت وسیع می آفرینــــد ،
از خزانه ی وسیع روزی می دهد ،
نه در قـــدرت او در این صنع وهن آید ،
و نه از بــــــــذل در خـزانــــه ی او نقص آید .
سزاوار بنده آن است که ؛
چون خداوند دادن روزی را بر خود واجب کرد ،
هرگـــــــز برای روزی غــــــــم نخـــورد ،
و بر ضــــــامــن آن تکیـــــــه کند ،
و اعتماد و توکل بر حـــــــقّ داشته باشد .
... وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَ مُسْتَوْدَعَهَا ...
قرارگاه عابـــــدان مسجـــــد ها ،
و قرارگاه عارفـــان مشهــــــــد هاست ،
و قرارگاه دوست سرِ کوچه ی محبوب است ،
که هنــــــگام عبــــــــور او را مشــــاهــــــــده کنـــد ،
آری ؛ هرکس را جایــــگاه و قــــرارگاهی باشد ؛
جز مـوحّـــــد که نه مأوی دارد و نه منزل !
گویند روزی عیسی (ع) گفت :
همه ی موران لانه دارند و مرا ویرانـــه ای نه !
از پـــــــــروردگار نــــــــدا آمـــــــــد کـــه :
من قــــــرارگاه بی قــــــرارانـــــم ،
و جایگاه بی خانمــان هایم !
نقل شده : عارف زنی در بیابان از کاروان جدا افتاد ،
حیــران و سرگردان ! زیر مغیــــلانی فرود آمد !
سر بر زانوی حسرت نهاد و همی گفت :
خــدایـــــا ؛ غریبـــــم و بیمـــــــار ،
غمگیـــــــــن و درویـــــش ،
تنهــــــــا و دل ریش ،
از غیـــب آوازی شنیـــــــــد کــــــــه :
وحشت داری در حالی که من با تو هستم !
چه انـــــــدوه بـَــــــــــری ؟
و چگونـــــــــه تنهــــــــــــــائی ؟
من حاضر دل تو و مونس جان تو ام !
گر شوند این خلق عالم سر به سر خصمان من
مـــن روا دارم نــگارا چــون تــــو باشی آنِ من !
سـایــه ی لطـف
بــوى گل آیــــد از چمـن ، گویى که یــــــار آنجا بود
دربـــــــاغ جشنى دلپسند از یـــــــاد او ، بر پا بود
بـــر هر دیـــارى بگذرى ، بر هر گـــروهى بنگـــــرى
باصــــــد زبان، با صد بیان ، در ذکــــر او غوغــا بود
آن ســـرو دل آراى من ، آن روح جـــــــان افزاى من
در ســایه لطفش نشین کاین سایـــــــه دل آرا بود
این قفلـــها را بـاز کن ، از این قفس پــــــــــرواز کن
انجــــام را آغــــــاز کـــن کــــــــآنجا ز یـــــار آوا بود
این تـــــــــارها را پــاره کن و این دردها را چاره کن
آواره شـــو ، آواره کـــن از هر چه هستــــى زا بود
بردار این ارقــــــام را ، بگـــــذار این اوهـــــــــام را
بستان ز ساقى جــام را ، جامى که در آن "لا" بود
[ دیوان امام خمینی (ره) ص 103 ]
مولای من ؛ چگونه اولین روز امامت شما را تبریک بگویم ،
در حالی که عـــــــزادار شهــــــادت پـــــــدر بزرگوارتان هستید ؟
آیا از دست دادن پدری جوان و بزرگوار چون امام حسن عسکری علیه السلام
و یتیم شدن در سن پنج سالگی و آغاز زندگی مخفی برای مصون ماندن از توطئه دشمنان ،
دیگر جای تبریک باقی می گذارد ؟
تبریک ما روزی است که شما ظهــــــــور فرمائید و جهان و جهانیان را از ظلم و ستم آزاد
و حکومت عــــــدل و داد در سرتاسر جهـــــــــان برقرار نمائید .
به امّیــــــــــــد آن روز
این یادداشت ها را هم ملاحظه فرمائید :
ربیع الاول ماه حزن و اندوه شیعـــه(کلیک)
موضوع :
نظر ()